Outro punto de vista sobre o dinheiro

 

Estamos no ano 30.000 a. de C. Entramos no Paleolítico superior e asistimos ao dominio do homo sapiens en Europa, amparado polo desenvolvemento de novas técnicas ou polas primeiras artes rupestres atopadas en Lascaux e Altamira.

Imaxinemos por un momento que aqueles homínidos xa manexaran o mesmo sistema monetario que o gran capital nos foi metendo nos miolos de xeito impasíbel, renunciando á fortaleza e estabilidade da comunidade para abrazar a escravitude dun sonho neoliberal disfrazado de bens materiais que nunca posuiremos. E postos a imaxinar, pensemos que a moeda manexada hai 32.000 anos era o Euro. Nesta tesitura, non é difícil suponher que as persoas encargadas de decorar as covas nas actuais Dordogne ou Santillana del Mar percibían umha paga por tal labor (ao gusto do leitor se quer seguir desenvolvendo o rol e pensar en convocatorias, concursos públicos, prevaricacións...).

 

Por continuar coa leria, imaxinemos que o pintor ten un asesor financieiro cuxa labor básicamente consiste en agochar 1 € por cada segundo transcurrido na vida do artista, tentando así contribuir o menos posíbel ao mantemento do lume e a loxística da súa comunidade, que xa haberá de sobra quen o faga. Cren que non tenhen por que compartir co resto da comunidade esas chapas numeradas que tanto traballo lles custou ganhar. E chegado o caso de que os investigaran ou os forzaran muito, pedirían a entrada noutro clan que respectara máis os “dereitos do individuo”.

Así iría pasando a vida do noso amigo até o día do seu pasamento, momento no que (con umha esperanza de vida de 60 anos e unha vida laboral de 30) tería defraudado á comunidade 946.080.000 €. Aquilo debeulle provocar umha suba nos niveis de avariciosa, convertíndoo no primeiro dumha saga que aprendeu a roubar 1 € por segundo e que continuou até os nosos días. Hoxe, umhas 1.500 xeracións depois daquel homínido evasor, a saga familiar leva “aforrado” arredor dun billón de Euros por defraudar ao conxunto das sociedades nas/das que foron vivindo.

Agora deixemos de imaxinar. Voltemos á realidade. Esa cifra – 1 billón de Euros- é a cantidade que a Comisión Europea reconhece alcanza a evasión e a elusión fiscal no territorio UE28... cada ano. A cifra, que pode conter todos os calificativos que se nos ocurran (inconmensurable , infame, inmoral, criminal...) permítenos facer paralelismos cos números que non deberan deixarnos impasibles:

1.- Para xuntar esta cantidade , tardaríamos 32.000 anos, a un ritmo de 24.000 € ao día.

2.- Na vida da minha filla de 4 anos e uns meses lévanse defraudado na Unión Europea 546.393.600.

3.- Ou aínda outra. A maior parte dos evasores son grandes corporacións multinacionais e/ou financieiras. Se só contribuiran co 25% (como facemos os pobres) ás arcas dos seus propios Estados, teriamos un “extra” anual de 250.000.000.000 € na UE28, o que nos daría –por exemplo- para cubrir as 3/4 partes do total da díbida "inabarcábel" de Grecia ou cubrir as 14 pagas anuais de 27.254.492 persoas percibindo o salario mínimo interprofesional de España.

  

E muitas outras contas (todas elas rozando a inmoralidade) que se nos poden ocorrer empregando esas cifras. É por isto que me molesta enormemente cuando cualquer salvapatrias de pouca monta tenta vendernos fume ao ritmo de discursos insultantemente falaces sobre a economía, a inflación, as primas de risco ou o nível de vida por riba das posibilidades de non sei quen. Ía sendo hora de mandar para a súa casa a estes parásitos institucionais e ver se son capaces de producir ou xerar algún tipo de riqueza sen depender de soldos xenerosos, contratos ilícitos ou sobres en B que –á postre- saen dos petos de toda a cidadanía.