Tecendo noites

Cada noite, antes de durmir, a minha filla e máis eu lemos un libro, cantamos umha canción ou contamos un conto. É umha cerimonia diaria que precede ao momento calmo no que –xa coa luz apagada e coa “música de durmir” de fondo- compartimos os medos, as alegrías ou simplesmente as vivencias da xornada.

Onte perguntoume se podía meter a cabeza no seu corazón para ver aos seus avós, pois quería estar con eles… Por máis que me debandara os miolos, eu non sería quen de expresar dun xeito tan sinxelo o que me apetece facer por momentos.

Hoxe, a minha nai cumpriría 83 anos. Hai 6 anos que marchou e por fin xa podo volvela ver rindo nos meus sonhos. Co ruido de fondo dos moinantes que -día a día- ornean nos mass media empenhados en vender fume e roubarnos a capacidade de emoción, vou comprendendo que, aínda máis importantes que as cousas que moven o mundo son aquelas que evitan que o mundo deixe de moverse.

E así seguimos, aprendendo a cada momento a convivir coas persoas da nosa contorna, con aquelas que están lonxe e tamén coas que se atopan aínda máis lonxe.