3 de dec. de 2023

A xeración máis preparada

Os dous homes pegados ás súas pequenas maletas -que a equipaxe nunca debe supor un exceso para un sonhador de futuros- tenhen os ollos abertos e cravados na tela da pantalla. Nin a pestanexar se atreven por non perderen un amén do que para un deles vai ser a súa primeira experiencia cinematográfica.

É o máis alto. Acaba de facer 35 anos e marcha cara Colonia (a cidade co Entroido máis longo de Europa), onde a súa muller -convertida numha gastarbeiter- vive desde hai uns meses, mercede ao Acordo entre Espanha e Alemanha sobre migración, contratación e colocación de traballadores espanhois. A inseguridade que sente ao pensar como vai ser recibido naquel país estranho é -sen dúbida- preferible á precariedade camuflada que se vivía numha Espanha triste e reprimida na que estaba prohibido queixarse, ademais da ansia de procurar un futuro mellor para o fillo que queda cos avós.

O certo é que non fora mala idea aquela de se meter nun cine para afrontar o frío invernal que azoutaba a cidade das Burgas naqueles últimos días de xaneiro de 1962. El non o sabe, pero uns meses máis tarde, as grandes folclóricas do momento (Lola Flores, Carmen Sevilla e Paquita Rico) han visitar Ourense da man de Cesáreo González para a estrea súa película "El balcón de la luna", que tería lugar no Coliseo Xesteira o 26 de xunho dese mesmo ano; aínda que tampouco sería algo que lle fora quitar o sono, por máis que revolucionara a vida social dumha cidade de pouca poboación e moita apariencia.

Ao subir a escaleira para acceder ao cine, chamaron a súa atención aqueles casebalcóns na fachada e aquela entrada azul que era -sen dúbida- máis grande que a ábsida da súa igrexa parroquial. Nese momento, non era quen de imaxinar que ao chegar ao seu destino, cabo da súa muller, ía atoparse fronte a umha catedral máis grande que toda a súa aldea. Pero, para iso, aínda terían que pasar un par de días e umha infinidade de andanzas e contratempos en 3 linguas distintas da súa propia. De momento, os seus ollos curiosos centrábanse naquelas portas do cine Yago, que mesmo semellaban as da entrada ao ceo, polo menos do ceo das ilusións e das esperanzas para uns emigrantes que de faceren a viaxe á inversa, non dubidariamos hoxe en chamar ilegais.

Aquel día ponhían Tempestad, umha adaptación do romance de Pushkin A filla do capitán, dirixida por Alberto Lattuada e interpretada por Silvana Mangano, Geoffrey Horne e Van Heflin. Aínda que difícilmente ían reparar nestes datos, pois o máis importante era a súa duración. Máis de 2 horas de película que ían permitirlles -na sesión das 7:45- agardar ao quente pola saída do que décadas máis tarde definiría Sabina como o "animal mitolóxico que simbolizaba a fuxida, a fuga, a vida, a liberdade".

O trineo que conduce ao alférez Griniev a Belogorsk e no que conhece a Pugachev -futuro líder da rebelión dos labregos- é a primeira pílula que os introduce na trama da película polo seu paralelismo coa viaxe que están a piques de emprender. "Aquí os pobres aprenderon que non tenhen nacido para sufrir eternamente", sentencia Van Heflin encarnando ao rebelde Pugachev. Fóra vai frío, en sintonía coas paisaxes da pantalla, mentres na sala do Yago, aqueles dous cazadores de sonhos consomen os últimos minutos na súa Terra escoitando como o rebelde cosaco convida a abrir e usar ollos a todo aquel que nacera con eles.

Onte fixo 10 anos que se foi. Lembro o ollar sereno e vivo do grande narrador que foi o meu pai, mentres tento imaxinar o que pasaba pola súa cabeza cando saiu daquel cine e emprendeu o caminho cara a estación. Talvez umha mistura de resignación e excitación ante a súa valorosa viaxe cara o desconhecido; umha viaxe física e psicolóxica, que as seguintes xeracións -mesmo as máis preparadas- non sempre parecemos capaces de emular.

Ningún comentario:

Publicar un comentario