Infinitos campos

 

Donde nos llevó la imaginación,
donde con los ojos cerrados
se divisan infinitos campos.
Donde se creó la primera luz,
germinó la semilla de cielo azul,
volveré a ese lugar donde nací.
Antonio Vega

Moito tenhen mudado as cousas de cando era máis mozo e chegaba a crer que os trens eran animais mitolóxicos que simbolizaban a fuxida ou a liberdade. Naqueles anos, podías fumar tranquilamente no autobús ou na consulta do médico (aducindo umha xenerosa contribución co Estado); sabías reconhecer o dereito á sexualidade da túa noiva (contigo, claro, que para iso era "túa") e non tinhas que preocuparte nunca de descubrir se umha foto estaba trucada nin de discernir entre novas reais e alburgadas, pois para iso estaban os mass media que nos guiaban no noso xeito de pensar e interpretar a realidade.

Por moito que renunciemos a elas, estas conductas han seguir formando parte da nosa verdadeira patria, influíndo no noso padrón de comportamento xunto ás daquela fauna típica que se repetía en cada lugar, en cada bar, en cada cuadrilla… como umha pátina estendida por todel e que -coas particularidades propias de cada época- resultou ser umha constante en cada xeración. Entre as especies daquel microsistema estaba o "guapo", que non perdía ocasión de admirarse en cada anaco de vidro que se cruzara no seu caminho, colocando lentamente o cabelo mentres exhalaba coa mesma cadencia o fume do seu cigarro. Tampouco podía faltar o "primo", o primeiro en dar tabaco ou aportar fondos para calquera gasto, tentando agochar en moitas ocasións, as carencias que sufría na súa casa ou nas súas emocións. E, por suposto, o "fantasma", que entraba no bar con aquel movemento acompasado ao ritmo das chaves e, despois de golpear con forza a barra, aseguraba ter ido a Madrí a noite anterior en 4 horas, algo só posible pola súa pericia sen igual e por baixar o Padornelo "a 160, chaval".

Naquela altura, o fantasma era unha especie moi abondosa, que inzaba como as silvas e acababa por inundalo todo se non se lle ponhía coto a tempo. Mesmo existían dous subtipos de fantasmas. Dumha parte, o líder, que podía inventar as fantasías máis gordas, e doutra os consumidores, que non tinhan nin a capacidade nin a inventiva do primeiro, pero si a habilidade de espallar o fetiche en forma de baba, como un slimer calquera no filme de Ivan Reitman. O fantasma é un experto en repartir ilusións e miseria encerradas en palabras baleiras, frases feitas e promesas incumpridas para un manhá que nunca chega. Actúa a xeito de corifeo, co seu propio elenco de actores e cantantes que saben entoar perfectamente as instruccións do director, acompanhando as súas fantasías co ruido de fondo suficiente para acalar calquera obxeción, mentres espallan o discurso do líder xerando a dopamina suficiente para saciar a dependencia dumha entelequia sen maior credibilidade da que calquera inxenuo (ou paniaguado) queira concederlle.

Cos anos, é fácil que o fantasma acabe herdando algún posto de decisión (aínda está por ver que sexa quen de chegar a algures por méritos propios), podendo mesmo ofrecer un posto de traballo a cambio de sexo, ponher de alcalde ao máis especialito da cuadrilla ou pisar ferro a fondo e ponher o buga de papá a 215 km/h., por dicir algo. A ausencia dumha disciplina moral, o acceso sen esforzos a calquera antollo ao longo da vida e a continua convivencia coa fantasía, provocan -na vida adulta do fantasma- a dificultade de diferenciar entre o ben e o mal, o fácil e o difícil, a prevaricación e o interese xeral, a verdade e a mentira… Uns efectos secundarios que precisan de atención personalizada e dun equipo de persoas e medios cuxo principal labor é o de silenciar os escándalos provocados polos caprichos do neno, nunha edípica cabalgada cara a superación do pai que non atopa límites. Venme á cabeza a primeira temporada da serie de moda Succession e dun Kendall Roy lamentando as consecuencias dunha situación dolorosa para el, naquel terrible accidente despois da voda da súa irmá Shiv, no que provocaba a morte dun camareiro de quen axinha se encargan de lembrar a coro que "non era umha persoa real".

Pois ben, cando o noso sucedáneo de Kendall Roy entre no bar ou nos xulgados para dicirlle á cuadrilla ou ao seu equipo entre risos reprimidos e mans na cabeza, que ía "a 215, chaval", non quero un chío, nin música estruendosa da Panorama, nin dedos sinalando a Lúa. Desta vez, a conducción temeraria e irresponsable non segou a vida de ningún dos nosos fillos, pero non existen xustificacións nin desculpas abondo para tapar a insensatez, o desvarío nin os excesos reiteradamente demostrados por quen, lonxe de comportarse conforme á súa condición, ás súas obrigas e ao seu soldo, dilapida os nosos cartos nos infinitos campos que a súa cegueira non lle permite ver, simplesmente por non saber onde están os límites da rabecha.

Afinal todo apunta a que teremos que silenciar e pagar -máis umha vez- os caprichos do neno, en vista das continuas sorpresas que chegan dese terceiro Poder do Estado que só parece estar para condenar aos titiriteiros, aos independentistas cataláns ou a quen non pode pagar a hipoteca do seu fogar. A non ser que haxa alguén no ceo das gaivotas botando contas e fregando as mans. Fóra disto, tamén segue intacto o meu compromiso co territorio ourensán.

Umha aperta