Why, think of everything you’ve got
For you will still be here tomorrow
But your dreams may not
Yusuf Islam / Cat Stevens
Daquela tomaba o café con dobre de azucre. Talvez influenciado polas músicas daqueles cabalos de cartón que saían de Tirso de Molina e ían cara ao barrio de Xustiza ou simplesmente porque a vida con un extra de glícidos atúrase mellor.
O Pepe rosmaba entre dentes mentres colocaba o cazo no moinho, asegurando que non se podían derretir dous sobres de azucre nun café só, que o meu era vicio. E quen sabe, igual tinha razón. Ao deixalo na mesa, habitualmente perto do acceso un tanto indiscreto aos banhos, facíao con un comentario que non precisara de demasiada reflexión, case mecánico… mais sempre amable e respectuoso.
O recendo ao café, e mesmo ao verniz e á madeira da reforma que aínda tardou en esvaecer, creaban un espazo máxico que convidaba -case obrigaba- á disertación, á tertulia ou mesmo ás pequenas conspiracións que duraban o que dura umha promesa eterna.
Esta manhá, ao sentar e pedir un café, mentres soaba Father and son, veume ao maxín un regueiro de lembranzas con son e mesmo con aroma daqueles tempos. Até o percheiro que podía resultar tan molesto ao sentar perto del, presentouse hoxe convertido nun ideal complemento vintage. Cantas conversas se cruzarían adobiadas polo rexio local e polas boas atencións do Pepe. Cantos proxectos encetarían neste lugar umha e outra vez sen chegaren a ver a luz. Canta dopamina liberariamos sentados nestas mesas, sen necesidade de tinder nin de tik-tok…
Na barra, case sempre na esquina do fondo, quen sabe se para ter umha visión a escala do local, adoitaba colocarse o Alvarado e máis as companheiras e os companheiros de Negociado. Deica un anaco, talvez chegara o Alex. E case seguro que viría co Rafa, para acompanharmos o café con un debate sobre as múltiples (e tamén lúcidas) ideas que posuía para umha cidade que nunca tivo ocasión de gobernar, polo menos como el quería.
Até as ducias de persoas que alguén foi colocando na Casa Grande “porque non valían para outra cousa” (tal e como chegara a dicirme un concelleiro) e que hoxe administran a cidade e as nosas vidas, enchían umha parte das mesas do establecemento, dándolle un aquel de sucursal municipal e consustanciando en si mesmas umha evidente resposta ao porqué estamos como estamos.
Ao Pepe levouno umha doenza traidora. Igual que ao Alex, anos máis tarde. E a moitas e moitos máis que van deixando as axendas cada vez máis cheas de nomes e números que non voltarán a soar para tomarmos un café no Bohemio.
Despois de 2 anos que nos fixeron un chisco máis experimentados, non estaría de máis decatarnos do bo que sería encher eses espazos na memoria das nosas amizades para cando non esteamos. E, de paso, recuperar o control sobre as nosas vidas e os nosos recursos, rexeitando o aillado individualismo babeco co que nos quere engulir o sistema neoliberal.
Non pretende ser isto umha reivindicación dun tipo de locais de hostelaría, nin sequera umha homenaxe a un local concreto. Quen me dera ter capacidade para facelo! Á penas umha lembranza agarimosa con -todo hai que dicilo- un moito de saudade para aquelas persoas que xa non están con nós e aínda para aquelas coas que a relación nunca superou umha perífrase de obrigación.
Ningún comentario:
Publicar un comentario