E agora que?

 

"O vello mundo morre. O novo está demorando en chegar. Mentres, nese claroscuro, xorden os monstros." A. Gramsci

Máis umha vez todos ganharon. Iso si, desta volta os sorrisos aparecían máis conxelados do acostumado. As estruturas de corte máis tradicional están a darse conta (cicais un pouco tarde) de que o proceso revolucionario é umha realidade que pode levar por diante algúns chiringuitos que pensabamos inamovibles, deixando fóra de xogo aos profisionais da política e da xestión pública.

Estes son -á penas- os primeiros resultados da mudanza radical que precisa umha sociedade antropófaga e pérfida que non dubida en entregar a vida dos seus fillos en troques dumha aplicación máis no seu smart. Aínda está por ver como van xestionar os resultados as novas forzas políticas que están chegando e demandando o seu espazo. En cualquer caso, o que cada vez semella máis claro, para ben e para mal, é que se aproxima umha renovación do mapa político. Fica por saber se será ao estilo "Príncipe de Salina" que Lampedusa popularizou na súa fantástica obra Il Gattopardo, ou dun xeito máis "Gramsciano". No primeiro caso, as estruturas xa están prontas e ao dispor dos novos ocupantes. Seguro que os poderes fácticos non van ter ningún inconveniente en mudar aos seus interlocutores, nin siquer en modificar o trato ou os seus costumes sociais.

Espazos de análise hai abondo. Pola minha parte só quería facer un par de reflexións rápidas sobre os resultados eleitorais da xornada de onte.

1. A morte do bipartidismo. Umha necesidade xerada, nomeadamente, polos mass-media é a de imponher etiquetas e titulares a todo. Neste senso, o título proposto neste primeiro punto, cae por sí só ante cualquer achegamento analítico dos resultados eleitorais. É certo que os 2 partidos maioritarios en Espanha sufriron un descalabro como non lembraban en Xénova e Ferraz; mais, mentres non aparezan novas "marcas" coas que vestir ao eleitorado dos seus respectivos espectros, será complicado que deixen de ser as forzas maioritarias. Que vai ocorrer nos comicios nos que a abstención non rebase o 35% do censo? Parafraseando a Corneille (que non a Zorrilla): "Les gens que vous tuez se portent assez bien".

2. Como ficaría o Parlamento galego? Non se pode -por múltiples motivos- extrapolar os resultados das eleccións europeas a cualquer outras. Pola natureza das circunscripcións eleitorais de cada comicios, polas candidaturas presentadas, pola implicación/conhecimento cidadán do espazo político... En cualquer caso, si debería ter -cuando menos- a mesma utilidade ca un enquérito. Escoitar a quen non obtén bos resultados nun proceso eleitoral como defende a trascendencia dun enquérito ou dun debate televisivo non deixa de causarme un chisco de bochorno. Neste senso, permitinme botar as contas de como ficaría a cámara galega se os resultados de onte foran para elixir a nova composición do Pazo do Hórreo.  En vermello están os escanos acadados no ano 2012 (os actuais) e en verde os que resultarían destes últimos resultados.  Dun primeiro vistazo, chamaría a atención a perda de 6 escanos pola parte do PP (á parte de ter outros 2 bailando en Ourense e Lugo) e a irrupción dumha nova forza -PODEMOS- que aínda está por ver se consegue xerar estrutura propia en Galiza. Outro dato chamativo é a recuperación do PSOE galego, que ve incrementados os seus sufraxios nun 1%, cicais desbotando máis umha vez a tese sobre a morte do bipartidismo. 

3. Twitter. A rede social que máis molesta ao stablishment. As forzas políticas que máis están conectando co eleitor (nomeadamente co novo eleitor) empregan abertamente a rede, conscientes da importancia da proximidade, da viralidade e da dificultade cada vez maior de nos enganar con panos quentes.

4. Sorpassos. En todo o continente houbo varios, tanto pola direita como pola esquerda. En Espanha, os máis sonados foron o de Podemos en boa parte das comunidades con IU e o de ERC con CiU, que -por outra parte- se converte na 7ª forza máis votada en todo o territorio estatal, por enriba de Ciudadanos, LPD (EHBildu+BNG) e Primavera Europea (Compromís+Equo), á parte de todas as candidaturas que non acadaron escanos. Segue pendente, e cada vez faise máis urxente, a revisión e diálogo sobre a situación en Catalunya.

5. Composición do PE. Juncker xa reclamou a Presidencia, mais as aritméticas non encaixan como encaixaban. A merma en máis de 80 escanos das forzas "tradicionais" conservadoras e liberais vai dificultar umha elección que aínda non sabemos se será dalgún dos candidatos postulados ou dalgún outro de quen aínda non sabemos o nome.