#OUFF

Nas últimas semanas, alguns dos MUPI’s da cidade ondean un grande número 17, e non se trata dos 17 novos parques eólicos que van producir electricidade esquilmando os montes ourensáns sen deixar plusvalía ningumha na nosa terra. Tampouco se refire á taxa de paro en Galiza (a de Ourense xa pasa do 21%). Por ser, nin siquer consiste numha lembranza melancólica da canción de VioletaParra. 
 

A resposta a tal incógnita sería doada de acadar se tiver lido todo o contido do MUPI, mais a minha deixadez fixo que tiveran que pasar aínda uns días para descubrir de que trataba aquela publicidade. Foi o venres pasado cuando -mergullando entre a propaganda do Carrefour, dos servizos de fontanería e das videntes que ateiga a caixa do portal da minha vivenda- atopei un folleto informativo coa programación da 17ª edición do Festival de cinema de Ourense.

Non sabería dicer se a sorpresa que me causou tal descobrimento foi positiva ou negativa, mais o caso é que xa tinha resposta ás minhas dúbidas sobre o anuncio do MUPI.

E é que as novas xeneradas ao longo do ano polo concello de Ourense e o propio OUFF, amén da pésima situación económica do país, concebiron en min toda umha serie de dúbidas sobre a continuidade do evento. Un festival que, pouco a pouco, como se dumha morte anunciada se tratara, vai chegando ao seu fin. Un caminho errático de 17 anos e máis de 1.000 millóns das “antigas pesetas” (e seguimos co binomio) gastadas nun sector que á penas xerou postos de traballo na nosa cidade nin conseguiu introducir en Ourense umha identidade cinematográfica que si se pode percibir noutras cidades con este tipo de acontecimentos.

Está a piques de celebrarse o acto de clausura do festival e a desazón que me produce a mala xestión que se ten feito deste evento e o pouco proveito que lle ten tirado a cidade xa non pode ser maior. Se tiver que opinar sobre as linhas xerais, serviría perfeitamente o que escribía hai un ano sobre o mesmo. E cicais ese sexa un dos principais problemas: mentres vemos como outros festivais (mesmo con menos antigüidade) evolucionan e prosperan co paso dos anos, o OUFF non deixa de ser umha ferramenta política máis ademáis de seguir engangrenado en umha situación de querer e non poder, umha festa de novos ricos.

Vaise esvaíndo. Como a luz escintilante dun cirio que –no seu ocaso- semella non querer deixar de alumear, malia todos tenhamos a completa certeza de que rematará por extinguirse. Outra cousa vai ser comparar a rendabilidade do cirio e máis do festival.