Reflexionando

Manhá terán lugar as novenas eleccións ao Parlamento galego e, malia o panorama político ten dado muitos tombos, tampouco ten mudado tanto. Si me chama a atención que a sociedade que elexirá aos seus representantes no Parlamento (e non ao seu governo, que esta é labor dos deputados) empatiza menos ca nunca coas súas institucións e coas reivindicacións dun maior autogoverno.
Aínda que as primeiras composicións do hemiciclo carecían de forzas nacionalistas [galegas], algo me fai pensar que o sentimento galeguista afloraba máis na sociedade dos anos 80 que na actual, onde conforme recollía o último enquérito do CIS, incrementábase chamativamente o número de galegos que se manifestan en prol dumha recentralización do Estado a costa da diminución dos que prefiren continuar con un Estado Autonómico como o actual.


 
Outra vez me venhen á memoria aquelas palabras de Risco cuando dicía que o pobo galego levaba séculos loitando por desaparecer sen conseguilo. E é que non deixa de sorprenderme este ser esquizofrénico que se apodera dos galegos dun xeito atávico e por umha parte nos encolle o corazón cuando lembramos os olores e as cores da nosa terra desde a lonxanía, mentres por outra renegamos da nosa identidade cuando máis nos temos que autoafirmar. Cicais o galego só tenha sitio nos museos do futuro, ao igual ca sumerios ou cretenses, como obxecto de estudo dumha das culturas máis ricas do continente que se foi deixando ir até desaparecer. Cicais entón aprendamos a dicer sen perigo de diglosias nin complexos de ningún tipo que sentimos morrinha de sermos nós mesmos.

Voltando ao tema que me ocupa nesta xornada de reflexión (xa teremos apartir de manhá muitas xornadas de xenuflexión) e por comezar por algo positivo, apuntar que a campanha eleitoral pasou sen facer demasiado ruido, o que sempre é de agradecer pois os ouvidos comezan a estar cansos e feridos de escoitar improperios, vanalidades e incongruencias. Tamén é de salientar a ausencia dos grandes mítins que enchían pavillóns deportivos, cada día numha cidade, para facer conexións ao vivo coas canles de tv. Non sei se esta circunstancia se debe á desafección que a cidadanía sente polos políticos ou foi a crise quen provocou que os partidos non puideran mover os mecanismos suficientes para reeditar aquelas fastuosas postas en escena.

Nunca antes tinhan concorrido tantas forzas políticas con certas posibilidades, e xa teriamos que nos remontar 2 décadas atrás para atopar un Parlamento composto por máis de 3 grupos políticos, o que –por máis que se empenhen os partidos xenerando descrédito- nos debera dar azos á hora de ir votar escollendo a opción que máis se axeite ás nosas ideoloxías.

O PP, ao que semellan non afectar as políticas erráticas e incumpridoras do governo de Madrid, que probablemente nos está metendo na peor crise social e económica da Historia, ademáis de provocar que se estea prantexando a serio a “ameaza” do desmembramento de Espanha, predicada como umha letanía con outros governos. Todo apunta a que repetirá ou mellorará os seus resultados.

O PSOE, tráxicamente dividido e que aínda non ten solventado como xestionar a súa remontada despois da pasada hecatombe eleitoral. Probablemente deixe 1 escano ou máis polo caminho froito desa división que provocará que algúns  votantes prefiran outras opcións antes que darlle pulo ao líder que non queren.

O BNG, a escenificación propia da ruptura. Umha diverxencia interna que despois de anos ameazando con romper, atopou a xustificación para este fin no acúmulo de disgustos e frustracións recollidos en todo este tempo. Contodo, o BNG semella non saír tan perxudicado como algúns auguraban e, malia o candidato non acada a cumplicidade desexada cos potenciais votantes, todos os enquéritos falan dun descenso moderado nos seus resultados. Cousa á parte será cuanto van a atinar as enquisas.

AGE. A traxectoria á alza de EU a nível estatal, somada á volta ao panorama político dumha das mentes máis lúcidas que o país ten dado, fan pronosticar que esta forza monopolice –ademáis dos propios- o voto dos descontentos e de boa parte do eleitorado que foi deixando de apostar por umha opción nacionalista galega na última década. Na outra parte está ver como se xestiona a relación entre a sensibilidade soberanista e a federalista, ademáis de comprobar como se comportaría a opción con umhas hipotéticas responsabilidades de governo.

CxG. Cicais a grande decepción. Se realmente senten o compromiso polo seu país, os seus horizontes deben estar para alén duns bos resultados nesta convocatoria. Galiza precisa dun espazo galeguista no centro direita, que ficou ermo desde aquel intento frustrado dos coagas con Barreiro á frente. Un dos seus pontos fracos sería a diversidade de sensibilidades que conforman o novo partido.

SCD. A irrupción de Mario Conde nas eleccións galegas cual paracaidista a mercede do vento veu a suponher para uns a alternativa precisa na direita liberal e para outros umha clara mostra da decadencia do sistema. A campanha fíxoselle mui longa a umha personaxe que demostrou non conhecer en absoluto os problemas e os potenciais do país, ademáis de entrar na deriva de querer “pescar” votos en cualquer río, emulando aos partidos que xa aburriron á sociedade. De todos xeitos, non lle perder a pista.  

Así as cousas, non se dan as condicións que poderían soster umha mudanza no governo, como mui ben apunta e desenvolve Carlos Neira Cortizas no seu blog.

O único que podemos desexar é que os deputados e os membros do Executivo galego sexan conscientes de que son escollidos para traballar en prol deste país e non do seu partido político, muito menos aínda para ganhar méritos nunha suposta “escalada” interna que os leve a ocupar outra cadeira en Madrid. E se alguén se comportara deste xeito, vendo a Galiza como un trampolín, non o dubidemos: axudémoslle a desprazarse até aló con umha sonora patada nas súas partes.

A 500 km, pola cornisa cantábrica, tamén terán eleccións. Mentres viaxo no Arco, o tren que precisamente comunica Galiza e Euskadi e que máis que polos caminhos de ferro debera estar nun museo ferroviario, penso que alí as cousas han ser ben distintas. EH-Bildu dará a campanada e só os escanos de Araba (a metade máis “baratos” que os de Gipuzkoa) impedirán que o Parlamento basco non tenha umha composición apabullantemente euskalduna.