
Hai uns días, compartindo conversa e
terraza con un bon amigo, saíu a colación o debate sobre se debemos ou non
permitir opinar aos pais sobre o currículo escolar, ás familias das vítimas do
terrorismo sobre a política antiterrorista... A verdade, mesmo me sorprendeu un
chisco a disparidade de criterios ao respeito, até o ponto de me prantexar se
estarei sendo engulido por algún buraco negro que me desconecte da realidade.
Entendo que as linhas e accións
políticas a implementar nas distintas áreas dos governos deben vir desenhadas
polos representantes políticos (a quen votamos e pagamos para iso), contando co
asesoramento técnico e administrativo preciso (postos que tamén mantemos relixiosamente).
E así imos decidindo cada 4 anos as linhas políticas que queremos desenhen os
nosos espazos vitais, tentando que a maioría parlamentar reflicta o máis
fielmente posíbel a maioría social, cousa que –certamente- non sempre se
consegue.
Umha cousa é a democracia participativa,
e outra ben distinta o populismo e a demagoxia de empregar as consultas de
certos seitores para xustificar as medidas que queremos implementar sen
atrevernos a prantexalas abertamente. Totalmente exemplificante foi a recente
reforma da Constitución, que lle daba aínda máis poder aos mercados e que
aprobaron dun plumazo sen querer escoitar opinión algumha da cidadanía.
Claro que, postos a facer demagoxia, tamén
poderiamos aludir á consulta vinculante en casos tais como os construtores na
redacción dos plans de urbanismo; os emigrantes nas accións da política
exterior; os parados sobre a política laboral...
Non quero rematar sen traer aquí a
popular cita de Henry Ford, sobre consultas vinculantes a usuarios: “Se tiver perguntado aos meus clientes o que
precisaban, terían respostado que un cabalo mellor”. Pois iso, menos demagoxia
e cadaquén que se adique ao seu labor.
Ó final consultan so as cousas das que de antemàn saben a responsta, e esa resposta, sen ningunha dúbida, soe beneficiar ós que preguntan... e así nos vai
ResponderEliminar