Desta parece que foi. Non sei ben se a visualización do
vencedor eleitoral veu por méritos propios ou porque baixamos o nível nas
esixencias que até o pasado 20D lle faciamos ao futuro inquilino da Moncloa. O
caso é que Mariano Rajoy eríxese no claro vencedor desta convocatoria
eleitoral, constituíndo a única candidatura que medra en votos, porcentaxe e
escanos. Así as cousas, todo parece indicar que ficará outra temporada por
Puerta de Hierro; iso si, con muitos máis apuros dos que probablemente aínda non
reflexionara ninguén no PP e tirando de Decreto para poder gobernar.
Sobre o estrepitoso [e máis que curioso] ridículo que
fixeron o 100% das enquisas non vou engadir nada. A estas horas hai centos de
análises e opinións ao respeito para outros tantos gustos. Desde a abstención ou o medo provocado polo BREXIT
até algumha teoría conspirativa, todo ten cabida no día seguinte da
frustración. E digo frustración porque a necesidade de catarse ven de instalarse nas
sedes de boa parte dos partidos, incluíndo á forza que acadou máis votos. Eis umha
breve resenha particular sobre as 4 forzas máis votadas:
PP. Sen dúbida, o vencedor das eleccións. A volta a casa do
eleitorado conservador e mesmo un trasvase importante desde o PSOE, provocaron
un resultado que nin eles mesmos agardaban, como se puido comprobar no caótico
discurso improvisado de Rajoy na pasada noite. Cousa á parte é como vai
xestionar un governo sen maioría parlamentar. E como vai dialogar coas forzas
que leva anos ignorando. Por outra parte, e malia algún “listillo” xa quixo
convalidar o resultado eleitoral con umha sentencia xudicial, cómpre non
esquecer os centos de imputados, procesados e condenados por corrupción que
produce o aparato. Un aparato que tamén está imputado por este mesmo conceito,
constituíndose no primeiro partido da democracia en ostentar tan deshonrosa
distinción.
PSOE. Salva os mobles porque consegue manterse como 2ª
forza. Pero faino baixando en votos e en escanos. Umha nova perda de apoios que
elimina o chan eleitoral dun partido que está a piques de entrar na UVI. “Mírate
los pies y desharás la rueda” ponhía Cervantes na boca de Cipión. E máis lles
valería ir mirándose os pés e analizar porqué non se detén a sangría que leva 3
convocatorias eleitorais fulminando os mínimos históricos do partido. En Galiza
temos o exemplo claro dumha forza que cuando entrou nesa mesma dinámica, non
daba feito a procurar responsables externos... E os resultados non tenhen sido
moi bons.
UP. A forza que máis perdeu. Porque foi a única que
reconheceu uns maus resultados e porque a totalidade das enquisas facían
albiscar que Iglesias sería o [inverosímil] novo inquilino da Moncloa. A
coalición non foi quen de multiplicar, nin siquer de sumar os votos que
acadaran as 2 frontes o pasado 20D, facendo boas as suspicacias de Llamazares.
Toca, pois, reflexionar sobre por onde e por que se van os votos que acaban
de chegar. O desentendemento do votante
de esquerdas, que leva décadas apostando por IU (calquera que sexa os
resultado), pero non confía nesta nova coalición é umha posíbel leitura. Outra
sería o abandono dun eleitor máis volátil que o pasado 20D escolleu umha opción
que agora non ve clara. Á parte destas análises, halles vir ben umha
cura de humildade, madurar cabo da cidadanía, abandonar a endogamia e ir
construíndo un discurso fiable, amparado polo traballo parlamentar desta
lexislatura.
CS. A direita voltou á casa. O partido laranxa igual que
reparte, recolle votos de todos os lados, aínda que é maior a sangría do que a
recuperación. Nesta ocasión erixiuse como o partido máis débil diante do
reparto de escanos, o cual non debera ser ningumha escusa para desculpar o mau
resultado acadado, perdendo apoios en número de votos, porcentaxe e escanos. No xeito no que xestione o previsíbel acordo co PP está boa parte do futuro do partido de
Rivera. Un partido demasiado personalizado no seu candidato e que corre o risco
de acabar como a UCD e UPyD.
O ELEITORADO, NÓS MESMOS. Sobre a orientación de voto de cadaquén,
como é lóxico, non hai nada a dicer. O que si me ven desacougando máis cada vez
é o maniqueísmo e a futbolización da política. A conversión dos líderes
políticos en estrelas mediáticas que nos convidan a estar “comigo ou contra min”
está provocando que non conhezamos os programas de governo nin siquer os
demandemos. E mesmo esteamos dispostos a xustificar o seu incumprimento (se
existiran) como se do noso equipo de fútbol se tratara. O triste é que deste
comportamento non depende a consecución de ningumha Copa deportiva, senón o
ensino, a sanidade e a calidade de vida dos nosos filllos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario