Ilusión sen Coca-Cola

Onte facía 3 meses. E tamén 1 ano. Aínda que os tempos son abondo difíciles, a ilusión semella que quer facerse un oco na minha vida. Por umha parte, a Lara que –para alén de tópicos- lle deu sentido á minha existencia e por outra, o 15-M que veu a dar un toque de atención para os que pensabamos que cuase todo estaba perdido.

A minha falla de estudos impede que atope o cualificativo co que definir os sentimentos que afloran en min cada manhá cuando vexo espertar á pequena; estarricándose no seu berce como querendo reclamar o seu propio espazo neste mundo de individualidades e overbooking, ao tempo que acompasa estes movimentos cos xestos máis simpáticos e agarimosos, de quen está descubrindo novas sensacións. O agasallo final do seu abrir de ollos e o seu sorriso ao descubrirme frente a ela... iso si que me fai entender o que realmente importa nesta vida.

Doutra banda, o cansino debate sobre se iso que demos en chamar 15-M está esgotado, se está manipulado, se son terroristas, se patatín, se patatán... ven a confirmarme que realmente estamos inmersos no ansiado período de revolución, e algo si debemos incordiar os que nunca contamos para nada. Se este movimento de concienciación non tivera a forza que realmente posúe, non tería asumido propostas súas ningún partido político, non se perdería 1 minuto debatindo sobre o particular nin sobre temas até agora –cúmplicemente- evitados e tampouco se tería lexislado específicamente para tentar frear a trascendencia na rúa e nas redes sociais desta marea que ten a ver con umha parte da poboación muito máis grande do que nos queren facer crer as previsións máis optimistas.

A ilusión está nas rúas, no noso contorno, e sen necesidade de Coca-Cola.