Alzheimer

Hai uns días inteireime da nova. O irmán máis novo do meu pai ten Alzheimer. E é o cuarto xa, de nove irmáns, con esta doenza... Non puiden evitar umha lembranza aos outros tíos coa mesma enfermidade, ao meu pai, que xa non ven xantar os domingos á casa (aínda que como ben sabe a Lara, está velando por nós xunto á avoa) e mesmo ao presidente Suárez ou ao propio Maragall, cuxa fundación -parafraseando ao presidente recentemente finado- está facendo muito por elevar á categoría de normal umha "malantía" que na rúa xa é simplemente normal.

Non podo deixar de pensar na predisposición xenética ou nas posibilidades que a vida me asigne para sufrir esta doenza, o que me provoca que escriba un chisco máis rápido tentando ganharlle umha carreira ao esquecimento.Por outra parte, tamén me ven ao maxín o fráxil que temos a memoria na sociedade, esquecendo, manipulando ou mesmo maquillando todos aqueles anacos da nosa Historia que preferimos negar antes que aprender deles.

O que non consigo imaxinar de ningún xeito é o feito de non reconhecer á minha filla nin siquer lembrar o amor que sinto por ela. Só me tranquiliza pensar en que estará mui perto de min e non me terá por umha desas cousas do seu pasado que é mellor esquecer e negar. Xusto o mesmo que temos que lle ofrecer ás persoas e aos familiares que hoxe están sufrindo esta enfermidade. Porque cicais, entre outras cousas, só tenhamos que facer un pequeno esforzo por traballar outros estímulos, outras linguaxes, outros xeitos de amosar o noso afecto.